مهدی سلیمیSARI,CITY OF CHILDHOOD-16

مهدی سلیمی و شاگردانش ،دهه ١٣٣٠

زیاد حوصله نداشت با جمع که بود به نظر نمی آمد با آن هاست 

دیگر از آن قصه های قدیمی نمی گفت و قیافه یی جدی داشت 

تعارف هم که می کرد خیلی اصرار نداشت باور ش کنی 

پسر داییم صمصام گفته بود مهدی توی مدرسه و دانشکده همیشه شوخی می کرد و
 خسرو گفته بود توی بازی هم همیشه سر به سر همه می گذاشت 

وقتی خسرو خبر آورد که مهدی سلیمی می خواهد شاگرد قدیمی اش را ببیند با جان و دل رفتم 

همیشه روز اول مهر  می آمد با هما ن هیبت برازنده ی رییس دبیرستانی اش و دکمه کتش را محکم روی شکمش می بست و می رفت پشت میز خطا به
 و با صدای 

با شکوهش دکلمه می کرد :

تاریخ یعنی خاک را توتیای چشم کردن 

همین صدا و آن عشق به آب و خاک میهن او را به سیاست کشاند تا آن که به سمت شهردار ساری انتخاب شد 

اما ورق که بر گشت خانه نشین شد و دیگر درس هم نمی داد 

دیگر از گفتن درباره ی خاک را توتیای چشم کردن باز ما ند 

و حالا که پس از بیست و پنج سال می دیدمش خسته و دلزده بود 

کتابم را که تازه در آمده بود برایش امضا کردم و بوسیدمش 

کتاب را به چشمانش مالید 

لبانش از اندوه می لرزید 

صدایش،ان صدا ی رادیو فونیکش دیگر در نمی آمد 

دستان محکمش را فشردم و خدا نگهدار گفتم 

بعد ها خسرو نباید آن خبر را می آورد 

خدا نگهدار مهدی سلیمی 

معلم خوب من
( PHOTO)
مهدی سلیمی رییس دبیرستان پهلوی سا ری دهه ی ١٣٣٠